De afgelopen weken mocht ik een oudere dame begeleiden die bij de praktijkondersteuner aangegeven had dat het lopen steeds moeilijker ging. Ze vertelde me eerlijk dat ze op haar leeftijd, ‘ik ben al boven de 80’ weinig mogelijkheid tot verbetering verwachtte. Ze wilde wel graag haar verhaal doen en horen wat er in mijn ogen mogelijk was aangezien ze de achteruitgang heel vervelend vond.
Ze zette een kopje thee en begon te vertellen. De laatste maanden kostte het lopen haar steeds meer energie en voelde ze zich ook onzeker tijdens het lopen. Boodschappen deed ze nog wel maar verder kwam ze niet veel meer buiten. Ze miste hierdoor ook haar dagelijkse praatjes op straat en haar gevoel van vrijheid.
Samen hebben we een plan opgesteld om deze achteruitgang een halt toe te roepen. Dit werkte!! Mevrouw kreeg stapje voor stapje haar vertrouwen terug, voelde zich sterker en zekerder. Stralend deed ze de deur voor me open. Je raadt het nooit zei ze: ‘ik ben met de bus naar mijn schoonzus geweest en deze vroeg hoe het kwam dat ik zo goed liep’. Mevrouw vertelde haar schoonzus dat ze fysiotherapie heeft en trouw haar oefeningen doet. Ik zag haar glimmen van trots toen ze me dit vertelde en kreeg spontaan een omhelzing van haar. En dat is niet alles zei ze, ik ben ook met mijn kleinkinderen mee geweest om de hond uit te laten. Mijn dagelijkse portie buitenlucht is weer vanzelfsprekend en ik denk dat ik je niet meer nodig heb.
We sluiten af met de kracht- en balanstesten die we tijdens de eerste ontmoeting ook hebben gedaan en zien ook hierbij de vooruitgang die mevrouw heeft geboekt. Ik beloof haar dat ik een verslag zal sturen naar de huisarts waarna ze me uitzwaait. Stralend fiets ik even later van Schiedam naar Vlaardingen. Wat is het toch mooi om dit werk te mogen doen!